Dag 7 - Via Death Valley naar Las Vegas

Allereerst willen we iedereen bedanken voor de leuke berichtjes! We vinden het een fijn idee dat iedereen mee kan lezen en ook zo met ons meeleeft! Voor ons is het leuk om deze blog te bewaren bij al onze foto’s voor later.

Vandaag een lange reisdag voor de boeg: ruim 400km en grotendeels door de bergen. De navigatie geeft al bijna 5 uur reistijd aan, dus we rekenen op 6,5-7 uur met stops erbij.  We zijn weer op tijd wakker en vertrekken om 9.30u richting Death Valley.

Onderweg zien we weer heel veel verschillende landschappen. Het begint redelijk begroeid, maar wordt al snel een kale, dorre boel. Maar wat wij in gedachten hadden: 1 lange, rechte, saaie weg, is het absoluut niet. Het is onderweg elke keer weer een verrassing wat er achter elke heuvel of bocht tevoorschijn komt.

Na een poosje rechte weg, durft Vera eindelijk ook eens achter het stuur te kruipen. Ze rijdt wel regelmatig in de Avalanche van Mike, maar dit is toch weer andere koek! Wat is die camper breed! Rechtdoor is nog wel te doen, al ben je constant bezig met corrigeren van snelheid, maar ook van links naar rechts.

Uiteindelijk komen we bij behoorlijk bochtige stukken en bij een uitkijkplaats stoppen we even om foto’s te maken en neemt Mike het stuur weer over. Hier zie je hoe mooi het landschap eigenlijk is. Samantha spotte een tweetal supersize ‘ravens’ waarvan ze uiteraard weer 100 foto’s heeft gemaakt ;-)

We rijden weer verder en komen uiteindelijk aan bij een plek, genaamd Furnace Creek. Dit is een ranch die door een familie wordt gerund. Er zit een motel bij, een giftshop, een restaurant en een visitor information center. We stoppen hier voor de lunch en eten een overheerlijke tosti van gesmolten brie (en Samantha een old fashioned burger) met een stoer glas cola met veel ijsklontjes.

Bij deze ranch hangt ook een bord met informatie over Death Valley. De maximum temperatuur die ooit gemeten is, is 136 graden Fahrenheit, wat neerkomt op 58 graden Celsius! Dit is weliswaar  gemeten in 1922, maar in 1996 volgden 40 dagen achter elkaar van 120 graden Fahrenheit en dat is nog steeds 49 graden Celsius... Het is ook nu heel heet, maar alsnog “maar” 38 graden Celsius. Door de warme wind lijkt het wel alsof er een warme fohn op je blaast.

We zien ook nog roadrunners en ze lijken helemaal niet op de “miep miep” roadrunner van het tekenfilmpje. Wel maken ze een ongelooflijk kabaal (nee, geen “miep miep”). Gelukkig heeft Samantha haar camera niet bij zich

Met onze buik vol rijden we weer verder en na weer een poosje rijden komen we bij een piepklein plaatsje (het staat niet eens op de kaart) met een Walmart! Hier wilde Samantha ook heel graag heen, dus we maken hier tijd voor.  Je kunt hier een hele tijd rondlopen! Mike koopt wat autospulletjes, Samantha nog een t-shirt en een tas en Vera ook een tas. Ze hebben helaas de boeken niet die Samantha wilde kopen. Het blijft fantastisch om de mensen te bekijken in zo’n Walmart; ze hebben er niet voor niets een complete website aan gewijd ;-) -> http://www.peopleofwalmart.com/

Als we net wegrijden bij de Walmart, trapt Mike ineens keihard op de rem! Schrik! Wat is er??? Maar hij dacht dat hij in de hemel was beland, want hij zag een enorm terrein vol sloopauto’s! En geen afgeragde Mitsubishi’s of  Mazda’s, maar echte klassiekers, vergane glorie. Eigenlijk heel triest om te zien. Het gekke was dat er overal bordjes stonden met “nothing 4 sale, keep out!”. Dat maakte Mike natuurlijk erg nieuwsgierig. Hij heeft massa’s foto’s gemaakt en kon helemaal zijn geluk niet op toen hij ook een oude Lincoln zag staan! Hij zou maar wat graag naar binnen gaan om van alles te kopen en te vragen, maar helaas.....

Weer verder en dik een half uur later vangen we in de verte de eerste blikken van Las Vegas op! Na weer ruim een half uur rijden we eerst door de buitenwijken van Las Vegas en zo het enorm drukke verkeer in. De stoplichten hier duren echt heel lang! Helaas zien we het beroemde bord “Welcome to fabulous Las Vegas” niet. We vinden de campground en besluiten dan met de shuttlebus naar de Strip te gaan om daar te eten.

Nou, onze eerste indruk van Las Vegas was verschrikkelijk! Het is eigenlijk allemaal in 1 woord samen te vatten: TE..... Te groot, te druk, te vies, teveel van alles.  We maken de fout een hotel/casino in te gaan, want dat is zo groot, dat de uitgang niet eens meer te vinden is. We moeten aan een medewerker  vragen waar we eruit moeten! Als we weer op de Strip staan, hebben we werkelijk geen flauw idee waar we heen moeten. Het is nog hartstikke warm, er lopen duizenden, zo niet tienduizenden mensen en er is geen normale eetgelegenheid te vinden. Alles zit in de hotels/casino’s en daar durven we nauwelijks meer in.

Omdat we allemaal honger hebben en ontzettend moe zijn van de reis, besluiten we terug te gaan naar het hotel wat bij ons RV park hoort en daar te eten. Helaas sluit het buffet daar al vroeg en uiteindelijk belanden we bij een McDonald en een pizzatent..... We eten en gaan lekker slapen, in de hoop dat we ons morgen wat beter voelen.....